sábado, 23 de mayo de 2009
Carpe diem
El día de hoy no se volverá a repetir. Vive intensamente cada instante. Lo que no significa alocadamente, sino mimando cada situación, escuchando a cada compañero, intentando realizar cada sueño positivo, buscando el éxito del otro, examinándote de la asignatura fundamental: el Amor. Para que un día no lamentes haber malgastado egoístamente tu capacidad de amar y dar vida.
Etiquetas:
carpe diem,
john keating,
pensamientos,
realidad,
verdades
miércoles, 20 de mayo de 2009
el desfile interminable de los desleales...
oh, mi vida... Este eterno camino de busqueda, se me hace demasiado duro. Es dificil andar cuando se tiene a uno mismo en contra... Me gustaria poder andar libre, sin culpas, sin miedos, sin dudas, sin pasado... Oh vida...Tu que siempre me escuchas... Oh vida,eres la unica que me entiendes pero eres tiempo y espacio y yo solo soy un hombre. Un hombre consumido por el tiempo y sus errores... ¿que dices Oh, vida? ¿que pida perdon? jeje... creo que antes de eso uno tiene que perdonarse... Soy culpable de tantas cosas... Oh vida abrazame. Abrazame que tengo sueño. Este corazon me pide vacaciones... Dice que no aguanta mis mentiras por mas tiempo... Quiere descansar... Gracias vida... Buenas noches...Oh mi vida.
lunes, 18 de mayo de 2009
Vistas de las calles llenas de necios...
Caminando por las calles de una barcelona que se despedía del sol para recibir a la noche he visto como una "pareja" de enamorados discutian. Él hablaba. Ella ni le miraba. Él tenia algo parecido a un palo. Ella escuchaba música por un auricular. Él parecía amenacarla con el palo... Discutian, sí, pero me han entrado arcadas y he deseado la muerte del chico... Bueno la suya y la de unos cuantos más.
A pesar de todo, el mundo es un lugar magnífico donde vivir, pero, tambien es verdad que la muerte de unos cuantos beneficiaria al bien común. ¡Viva la vida!
martes, 12 de mayo de 2009
lunes, 11 de mayo de 2009
Y empezamos con un poema de Miquel Martí i Pol:
Potser el secret és que no hi ha secret
i aquest camí l'hem fet tantes vegades
que ja ningú no se'n sorprèn;potser
caldria que trenquéssim la rutina
fent algun gest desmesurat, alguna
sublimitat que capgirés la historia.
Potser, també, del poc que tenim ara
no sabem fer-ne l'ús que cal; qui sap.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)